تنهایی و انزوا در دوران بزرگسالی
تنهایی و انزوا مسئله‌ای جدی در زمینه سلامت عمومی است که به طور چشم‌گیری بر رفاه کلی افراد مسن تأثیر می‌گذارد و آنان را در معرض خطراتی قرار می‌دهد. افرادی که با این احساسات مواجه هستند، احساس ناخوشایندی ناشی از عدم حمایت اجتماعی را تجربه می‌کنند.
مهم است به این نکته توجه کنیم که انزوا یک نقص قابل اندازه‌گیری در تعاملات اجتماعی است، در حالی که تنهایی به معنای عدم داشتن حداکثر کمیت یا کیفیت در روابط اجتماعی است. به عبارت دیگر، تنهایی به صورت مستقیم با غیبت جسمانی همراه است، در حالی که تنهایی به عنوان یک درک ذهنی ممکن است با انزوای اجتماعی همراه باشد.
تخمین زده می‌شود که تنهایی در 30 درصد افراد مسن رایج است. گزارش اخیر از سوی آکادمی ملی علوم، مهندسی و پزشکی (NASEM) نشان می‌دهد که تقریباً یک چهارم افراد مسن بالای ۶۵ سال از نظر اجتماعی منزوی هستند.
این گروه افراد معمولاً به خاطر عواملی مانند زندگی تنها، از دست دادن ارتباطات خانوادگی یا دوستانی، برخورد با بیماری‌های مزمن یا مشکلات شنوایی با خطرات بیشتری از تنهایی و انزوا روبرو می‌شوند. به همین دلیل، احساس غم، اضطراب، و ترس در این گروه سنی بیشتر شده و ایجاد شرایط دشوارتری برای مداخله و درمان می‌نماید.
با توجه به گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (2021)، انزوا خطر مرگ زودرس را در افراد افزایش می‌دهد و با نزدیک به ۵۰ درصد افزایش خطر زوال عقل همراه است. همچنین، روابط اجتماعی ضعیف با ۲۹ درصد افزایش خطر بیماری قلبی و ۳۲ درصد افزایش خطر سکته همراه است. همچنین، تنهایی با نرخ بالاتر افسردگی، اضطراب و اقدام به خودکشی نیز ارتباط دارد.
برای مقابله با این شرایط، راهکارهای مختلفی وجود دارد. با این حال، تجربه نشان می‌دهد که بهترین راه برای کنار آمدن با تنهایی و انزوا، استفاده از یک رویکرد فعّالانه است که استراتژی‌هایی را جمع‌آوری می‌کند که افراد تلاش می‌کنند با واکنش مستقیم به این احساسات، با آنها کنار بیایند. به عنوان مثال، افزایش فعالیت بدنی، جستجوی تماس اجتماعی بیشتر با دیگران، یا شرکت در پروژه‌هایی که علاقه را برانگیزد.
در سالمندان امام رضا، ما با برگزاری فعالیت‌های مختلف هنری، آموزشی، فرهنگی و تفریحی که افراد امکان دارد با هم زمان با کیفیت بگذرانند، به مبارزه با تنهایی و انزوا پرداخته و از طریق اجتماعی کردن مستمر ساکنان خود، این موضوع را بهبود می‌بخشیم. علاوه بر این، ما تشویق می‌کنیم تا ارتباط مداوم با اعضای خانواده را حفظ کرده و از حمایت افراد مهم در زندگی خود لذت ببرند.
آثار تنهایی و انزوا در بزرگسالی
تنهایی و انزوا در بزرگسالی و سالمندی می‌توانند بر افراز و نشیب زندگی افراد تأثیرگذار باشند. این احساسات می‌توانند به صورت فیزیکی و روحی به افراد آسیب برسانند. در زیر، برخی از آثار تنهایی و انزوا در بزرگسالی و سالمندی آورده شده‌اند:
۱. تأثیرات روانی:
- اضطراب و افسردگی: افراد تنها و انزوا ممکن است با اضطراب و افسردگی مواجه شوند. این احساسات می‌توانند به تدریج تشدید شده و تأثیر منفی بر سلامت روانی داشته باشند.
کاهش احساس ارزش شخصی: افراد ممکن است با تجربه تنهایی و انزوا احساس کاهش ارزش شخصی و اعتماد به نفس کنند.
۲. تأثیرات فیزیکی:
- افزایش خطر بیماری‌ها: تحقیقات نشان داده‌اند که افراد تنها ممکن است با خطرات بیشتری از بیماری‌های قلبی، فشارخون بالا، و سایر مشکلات فیزیکی روبرو شوند.
- خطر مرگ زودرس: انزوا و تنهایی ممکن است با افزایش خطر مرگ زودرس همراه باشند، به خصوص زمانی که افراد حاضر به ارتباطات اجتماعی نیستند.
۳. تأثیرات اجتماعی:
- کاهش ارتباطات انسانی: افراد ممکن است در تنهایی و انزوا به کاهش ارتباطات انسانی برخوردار باشند و از ارتباط با خانواده، دوستان، یا جوامع محلی محروم شوند.
- تأثیر بر ارتباطات خانوادگی: این احساسات ممکن است باعث کاهش ارتباطات با اعضای خانواده شوند و تاثیر منفی بر روابط فامیلی بگذارند.
۴. تأثیرات جسمانی:
- کاهش فعالیت بدنی: افراد تنها و انزوا ممکن است کمتر به فعالیت‌های بدنی اشتغال پیدا کنند که می‌تواند به سلامت فیزیکی ضروری باشد.
- تأثیر بر خواب: احساسات تنهایی و انزوا می‌توانند به کاهش کیفیت و مدت زمان خواب منجر شوند.
در کل، تنهایی و انزوا نه تنها بر سلامت روانی و اجتماعی، بلکه بر سلامت فیزیکی افراد نیز تأثیر می‌گذارند. برنامه‌ها و سیاست‌های جامعه باید طراحی شود تا این احساسات را کاهش داده و ارتباطات اجتماعی و فعالیت‌های اجتماعی را ترویج کند تا افراد به یک زندگی پویا و سالم دست یابند.
مطالب مرتبط دیگر: